Það eru mörg ár síðan Ólafur Stefánsson vann hug og hjörtu landsmanna með handknattleiksafrekum sínum en smátt og smátt hefur handknattleikshetjan farið að falla í skuggann á Ólafi sjálfum, persónunni, eða að minnsta kosti hjá mér.
Ég man eftir því þegar hann fór fyrst að láta til sín taka í landsliðinu, feiminn strákur sem fór snemma að vekja athygli fyrir að stunda jóga samhliða handboltanum og veita liðsfélögum sínum mikla andlega hvatningu. Heimsspekileg ummæli Ólafs í Peking hafa vakið athygli víða um heim og ég verð að viðurkenna að þrátt fyrir handboltaáhugann er ég mun spenntari fyrir því að sjá hvaða skref hann tekur næst í heimspekinni heldur en hvert hann stefnir í handboltanum.
Ég rakst á mjög áhugavert viðtal sem tekið var við Ólaf rétt fyrir EM í handbolta í febrúar 2006, þar talar hann um áhuga sinn á heimsspeki, forgangsröðun í lífinu og viðhorf sitt til lífsins.
Hann segir meðal annars frá kenningu sem hann aðhyllist og segir hjálpa sér til að takast á við lífið og bjóða örlögunum byrginn en hún gengur út á að líkja lífinu við listaverk eins og hér segir:
Samkvæmt henni ert þú að mála flott verk sem verður ekki tilbúið fyrr en þú deyrð. Þá er bara að sletta á það sem flestum litum, sumir eru dökkir, aðrir eru litir sorgarinnar og enn aðrir litir eru frábærir. Svo er bara að reyna að búa til ,,harmóníu” úr þessu öllu, vinna eins vel úr hverjum lit og hægt er og gera þetta sem fallegast. Það er ekki hægt ef þú aðhyllist hamingjuhugsjónina. Þá reynir þú að stroka yfir liti sem gætu valdið þér óþægindum og segir: ,,Heyrðu, þessi litur! Ég veit ekki alveg hvort hann gerir mig hamingjusaman, ég veit ekki hvort að ég þori að takast á við eða prófa þetta,” segir hann með áherslu og heldur áfram. ,,Listaverkalíkingin byggir á því að taka óhamingjuna inn sem hluta af verkinu jafnt sem hamingjuna og gera litríkt, fallegt listaverk sem er bara þú í staðinn fyrir að fara alltaf milliveginn og passa upp á að styggja engan og taka aldrei sénsa.”
Ég held það sé mikið til í þessu, að við finnum ekki hamingjuna ef við leitum hennar of stíft, eins og þegar við finnum ekki það sem er of augljóst - beint fyrir framan nefið á manni. Hamingjan er val en ekki áfangastaður og um hana hafa utankomandi aðstæður og verkefni lítið að segja. Fegurð lífsins er að finna í öllu litrófi heimsins, án þess og allra andstæðna hans væri þessi veröld heldur bragðdauf. Þegar ég lít til baka yfir það sem af er æfi minnar þá eru það ekki endilega björtu og tæru litirnir sem marka vörður, heldur hefur mótlætið engu að síður aukið á fegurð hennar og gert mig að þeirri litríku manneskju sem ég er í dag :)
Ég efast ekki um að viðhorf Óla til lífsins og trú hafi fleyt strákunum langleiðina að silfrinu sem þeir unnu svo sannarlega til.
Ólafur sagði í viðtali eftir undanúrslitaleikinn við Spánverja á dögunum að honum liði eins og hann væri Morfeus, draumasmiðurinn sjálfur, að draumur hans um að standa á palli á Ólympíuleikum með medalíu um háls væri orðinn að veruleika en að enn væri ekki alveg útséð um litinn.
Honum tókst það, tilraunin heppnaðist, hann kenndi strákunum að öll höfum við hæfileikann til að vera draumasmiðir í eigin lífi, hann fékk þá til að trúa á drauminn, gera allt hvað þeir gátu til að láta hann rætast og treysta svo lífinu til að leiða þá að markmiðinu.
Markmiðið já, var það kannski eini veiki hlekkurinn í tilrauninni? var markmiðið medalía eða var það gull? Þeir mættu nú kannski vera aðeins gráðugari næst og gæta þess að þeir sjái medalíuna fyrir sér í lit, í gulli ;)